NZ: Christchurch, Twizel en Dunedin

New Zealand, de eerste week: Christchurch,Twizel,Dunedin.

We kwamen aan in Christchurch , met ruim 380.000 inwoners de tweede stad van NZ. Bijna vergeten maar ruim 11 jaar geleden zwaar getroffen door een aardbeving, bijna 200 doden en veel gebouwen in de stad zwaar beschadigd. Onze taxi chauffeur bleek een hele aardige kerel die ons een “gratis” rondje door de stad aanbood (rit was toch al betaald) en de leuke plekken van de stad aan ons toonde. Opvallend was de grote hoeveelheid nieuwbouw en dat bleek dus idd te maken te hebben met de aardbeving. Veel moest worden gesloopt en opnieuw worden opgebouwd. Het hotel was weer prima en na een snelle opfrisser zijn we de stad ingelopen. Het weer was lekker en het was gezellig druk. Bij een leuk terras met live muziek een tafeltje opgezocht en een paar heerlijke pints met wat frites en chicken wings naar binnen gewerkt. Die smaakten weer lekker, echter de behoefte aan slaap begon het van de lekkere trek te winnen. dus maar snel het hotel weer opgezocht. Tja, daar aan gekomen bleek ik mijn mobiel op het terras tafeltje te hebben laten liggen… onder begeleiding van wat begripvolle vriendelijke en goedbedoelde aanmoedigingen van Nancy, snel terug gesprint en ja hoor, de bediening had hem al gevonden. Gelukkig, want wat ben je tegenwoordig zonder telefoon….helemaal niets… Enfin, daarna vroeg naar bed en goed slapen, volgende morgen de auto halen , straatje om de hoek, lekker vlakbij……

Dat liep ff anders, klein misverstand blijkbaar tussen reisagent en auto verhuurbedrijf… auto stond op het vliegveld. Dan maar met de taxi naar het vliegveld en daar onze auto opgehaald… koffers ingeladen en de eerste autorit van ongeveer 300 km naar Twizel was begonnen.

Wel ff wennen met het auto rijden , maar buiten een paar spookrijders die wij tegen kwamen, ging het, nadat wij links op de weg gingen rijden een stuk beter….

Natuurlijk werkte het weer ook lekker mee… de meesten weten het al, als ik ergens heen ga, regent het daar meestal !! Ik kan u zeggen NZ was daarop geen uitzondering…..lekker hoor die regen gedurende de eerste 200 km’s.

Ook het landschap viel wat tegen, leek wel of wij in Noord Holland reden. Koeien en weiland en hier en daar een boom. We hadden ons iets anders voorgesteld.

Gelukkig veranderde het landschap al snel toen wij verder van de kust in een schitterend heuvellandschap terecht kwamen. Aangekomen in Twizel (je spreekt het uit als twaaizel) bleek een typisch NZ’s dorp.

Een paar straten en rond de 1000 inwoners, levend van wat lokale handel en toerisme. En veel boerderijen, met heel veel koeien en heel veel ongelofelijk grote sproei installaties. Gras moet groeien, koeien vreten en gezien de droogte

dus sproeien. Twizel was eigenlijk een tussenstop op de route naar Dunedin.

Hotel was wat oudbollig, maar ruime kamer/badkamer en voortreffelijk avond eten in buffet vorm deze keer. Ook daar weer een paar mooie lokale biertjes genuttigd en bijtijds de koffer opgezocht.

We hebben ook hier geen last van de jetlag, blijkt de keuze om een paar dagen in Singapore te blijven een hele goede te zijn geweest. En geloof het of niet, ik ben vlak voor dat de wekker gaat wakker en Nancy roept bij het afgaan van het alarm “ ik wil nog niet wakker worden” en draait zich dan nog eens om. Maar ja, de reis roept en dus er toch maar uit. Ik moet zeggen dat ik dit in de ruim 40 jaar van ons samen zijn nog nooit heb mee gemaakt. Nancy is meestal ruim voor de wekker gaat wakker en springt er meteen uit als het alarm gaat. Ik rek het dan nog

even ….

Maar goed, na een lekker ontbijt weer de koffers gepakt en op weg naar Dunedin ( de oudste stad van NZ). Daar zouden we 2 nachten op het terrein van een kasteeltje overnachten. Weer ruim 325 km gereden en met grote regelmaat vanwege weg werkzaamheden stil moeten staan. De grote wegen waar wij op rijden zijn nl 2 baans en heel af en toe 3 baans, zodat het “langzame verkeer” kan worden ingehaald. Maar let op , je mag echt niet harder dan de aangegeven snelheid, als je gepakt wordt op te hard rijden zijn de boetes enorm. En iedereen houdt zich dus keurig aan de snelheid maar als er een 3e rijbaan is wordt er snel een tussensprintje gedaan om die trage voorganger in te halen. Maar ja , wat schiet je ermee op als je er een paar er inhaalt en daarna weer in de rij aansluit, idd geen ene malle moer… maar goed inhalen is gewoon leuk….

Bij Dunedin aangekomen (wij spraken het daar natuurlijk verkeerd uit, maar het is net als Onedin (Line) voor de wat minder jongere onder ons, idd van die Engelse zeevaarders TV serie, maar dan Du ipv O…..nedin…….simpel toch ??) bleek dat we nog een paar km over een binnendoor weggetje naar Larnach Castle moesten rijden. Lekker smal, heel veel bochten en klimmen en dalen… kortom, Nancy vond het niet echt een prettige route. Maar goed het kasteeltje en onze kamer in een bijgebouw ervan maakten veel goed ! Gelegen in een prachtige parktuin en toen we in onze kamer kwamen bleek het uitzicht ongelofelijk mooi. Aan 1 kant een raam met uitzicht op de baai van Dunedin en aan de andere kant uitzicht op de Pacific Ocean, adembenemend mooi !!! Kamer ouderwets Engelse landhuisstijl ingericht…paste helemaal bij de ambiance (hahahaha, krijg het bijna niet ingetikt) van het geheel.

Toen we onze spullen uit de auto gingen halen, kregen we de vraag of we die avond in het kasteeltje wilden dineren. nou dat vond jonkvrouw Nancy natuurlijk wel een leuk idee. Na ons te hebben opgefrist gingen we naar het kasteeltje en in de prachtige eetzaal zaten we met nog 12 andere gasten

aan 1 grote tafel. Aangezien we als laatste binnen kwamen was de keus om ergens te gaan zitten beperkte tot 2 en we schoven aan tussen een paar Aziatische dames en een paar waarschijnlijk Europeanen. Nancy en ik keken elkaar aan en dachten beiden, wat gaat dit worden….. en toen wij voorzichtig de eerste Engelse woorden met onze Europese tafelgenoten deelden bleek dat ze uit Nederland kwamen. Zij was eigenlijk Italiaanse, verstond Nederlands, maar sprak Engels, waren net getrouwd en op huwelijksreis. Werd een hele gezellige avond en genoten van het heerlijke eten in een sfeervolle kasteel eetzaal.

De Aziatische dames hebben we verder helaas niet gesproken, die waren iets moeilijker te verstaan…….

De volgende dag stonden we weer bijtijds op voor een lekker ontbijt in het kasteel en wandelden door de mooie parktuin. ‘s Middags stond er een “wildlife cruise” op het programma. Blijkt op de punt van het schier eiland wij opzaten de enige albatros nestplaats op het vaste land te zijn. Ook zouden er dwerg pinguïns en zeeleeuwen zijn. Dus wij met 30 anderen op de boot rond de punt van het schiereiland gevaren en de albatrossen, dwergpinquins en zeeleeuwen bewonderd. Als jullie het Australië reisverslag uit 2007 nog herinneren komt Nancy altijd met een mooie yell als we iets moois zien . Dus deze keer kon ze niet achterblijven al kostte het veel moeite om er 1 te verzinnen en werd het

uiteindelijk “joeheeuw, ik zie een dwergpinquin, albatros en een zeeleeuw”.

Beide kwamen we tot de conclusie om verder hierbij maar te laten..

Er stond vrij veel wind en de golven waren (buitengaats) redelijk hoog, wat bij een aantal aan boord tot het nodige gegil leidde. Wij , met onze zeebenen, zijn natuurlijk wel wat gewend en genoten er juist van !!!

De albatrossen zweefden hoog boven ons en maakten gebruik van de thermiek rondom de berg rotsen. Met een spanwijdte van 3 meter zijn het aardige jongens, prachtige vogels. Maar probeer daar maar eens een foto van te maken, als zij hoog in de lucht vliegen en wij op een lekker deinende boot zitten. Nancy en ik hebben samen tientallen pogingen gewaagd en naast vele mooie foto’s van alleen een blauwe lucht er toch een paar in beeld gekregen. Tenminste, als je heel erg goed kijkt. Op de terugreis nog de zeeleeuwen die op het warme strand lagen te zonnen bekeken en daarna werden we weer aan wal gezet.

Was een hartstikke leuke belevenis en via een mooie weg langs de baai weer ons kasteeltje opgezocht. De traditie hoog gehouden en dus na een hapje en een drankje weer gaan slapen. Wel met rode boeien, want met het zonnetje en de frisse wind op het water, waren we aardig “op temperatuur” geraakt….